Διασχίζοντας τα Αστερούσια Ορη προς το Λέντα

Πηγαίνοντας κάποιος προς Λέντα διασχίζει τα Αστερούσια Όρη, μια επιμήκη οροσειρά κατά μήκος της νότιας ακτής του Νομού Ηρακλείου. Η ψηλότερη κορυφή έχει ύψος 1231 μέτρα κι είναι η κορυφή του Κόφινα, πάνω από τη Μονή Κουδουμά και δίπλα στο χωριό Καπετανιανά.

Το τοπίο στα Αστερούσια είναι από τα πιο ξεχωριστά στην Κρήτη και κατά κανόνα είναι τραχύ, ξηρό κι άγονο. Λίγες ελιές φυτρώνουν σκόρπιες εδώ κι εκεί και κυριαρχούν οι θάμνοι και τα φρύγανα.

Αφήνω πίσω μου την πεδιάδα της Μεσαράς, που τώρα το καλοκαίρι χαρακτηρίζεται από την ακινησία και την απραξία, κι αρχίζω την ανάβαση στο φιδωτό δρόμο που οδηγεί ψηλά πάνω στα Αστερούσια. Με κάθε κλειστή στροφή κερδίζω αρκετά μέτρα ύψους κι η διάθεση μου αρχίζει να αλλάζει.

Τα Αστερούσια δεν σφύζουν από εμφανή ζωή. Το τοπίο είναι έρημο και μόνο κάποιο γεράκι ή σκάρα (όρνιο) σκίζει τον αέρα. Όμως η θέα αρχίζει να γίνεται πανοραμική κι από κάτω μου απλώνεται ο κάμπος της Μεσαράς, μια φαρδιά γλώσσα επίπεδης γης κλεισμένη από τις κορυφές του Ψηλορείτη στα βόρεια και από τα Αστερούσια στα νότια. Η μέρα είναι ζεστή, δεν φυσά κι η αυξημένη υγρασία κάνει την ατμόσφαιρα θαμπή.

Το βλέμμα μου πλανάται στις πλαγιές των βουνών μπροστά μου και τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς των βράχων. Βράχοι πελώριοι, μυτεροί, άγριοι. Μαγνητίζουν το βλέμμα με την τραχιά μορφή τους και την απόκοσμη ομορφιά τους.

Ο δρόμος είναι δύσκολος, στενός και με πολλές κλειστές ανηφορικές στροφές. Χρησιμοποιώ συνέχεια 2η και σπάνια ανεβάζω σε 3η . Όσο κι αν με κουράζει, εγώ χαίρομαι. Χαίρομαι γιατί αλλάζουν διαρκώς οι οπτικές γωνίες και νέες εικόνες αποκαλύπτονται σε κάθε στροφή. Χαίρομαι γιατί ανεβαίνω κι ο αέρας γίνεται διαφορετικός, πιο καθαρός, λιγότερο υγρός. Χαίρομαι ακόμα γιατί είμαι πάνω στο βουνό. Ποτέ δεν συμπάθησα τον κάμπο με τον περιορισμένο ορίζοντα και τον πνιχτό αέρα.

Στα Αστερούσια όλα κινούνται προς τα πάνω. Ίσως γιατί η ψυχή απελπίζεται από τους αφιλόξενους βράχους και αποζητά τη λύτρωση προς τα πάνω. Επάνω δείχνουν οι κορυφές των βουνών, επάνω οδηγούν το βλέμμα κι οι αιχμές των βράχων. Είναι σαν να μου λένε: «Φύγε, τράβα πάνω. Εκεί σε περιμένει η απάντηση του ταξιδιού σου, εκεί θα βρεις την πολυπόθητη εικόνα που θα κάνει την καρδιά σου να σκιρτήσει και το πρόσωπο σου να χαμογελάσει».

Ακολουθώ τη συμβουλή των βουνών κι οδηγώ για αρκετή ώρα στον σχεδόν άδειο δρόμο. Περνώ ένα μικρό χωριό χτισμένο στην πλαγιά του βουνού, το χωριό με το ασυνήθιστο όνομα Μιαμού, όνομα αραβικό όπως λέγεται. Το χωριό κτίστηκε καλά κρυμμένο μέσα στα Αστερούσια, προφανώς από το φόβο των πειρατών και των επιδρομών τους.

Λίγο μετά τη Μιαμού συναντώ την πινακίδα προς Κρότο αριστερά ή Λέντα ευθεία. Πενήντα μέτρα μετά την πινακίδα, στα δεξιά του δρόμου βλέπω τη βρύση με το τρεχούμενο ιαματικό νερό του Λέντα. Συνεχίζω κι η ανταμοιβή του ταξιδιού δεν αργεί. Στην επόμενη στροφή αντικρίζω για πρώτη φορά το βαθύ γαλάζιο του πελάγους.

Είναι απίστευτη η γλύκα κι η ομορφιά της εικόνας των απότομων ακτών της Κρήτης που σβήνουν στην αγκαλιά της θάλασσας. Είναι μια θάλασσα γαλάζια που απλώνεται ως την άκρη του ορίζοντα. Δεν υπάρχουν όρια, το βλέμμα ταξιδεύει κι η ψυχή χαίρεται, πετά κι ανυψώνεται. Ναι, άξιζε το ταξίδι για την εικόνα αυτή.

Συνεχίζω τα λίγα χιλιόμετρα που απομένουν μέχρι το Λέντα. Ανυπομονώ να νιώσω στο κορμί μου τη δροσιά της θάλασσας, να ξεπλύνω τον ιδρώτα και να βαφτιστώ στα νερά του Δισκού και του Λέντα.

Όσο για τα βουνά, τα ευγνωμονώ για την έκπληξη που τόσο καλά φυλούν για τον επίμονο ταξιδιώτη, που δεν θα φοβηθεί τα κάστρα των βράχων. Αισθάνομαι ότι τα βουνά έχουν πολλά ακόμη να μου πουν. Αυτό που έχω δει είναι η πρώτη παράγραφος σε ένα χοντρό βιβλίο.

Τα πέρασα βιαστικά τα βουνά τούτα. Τα πέρασα με την αλαζονεία και την επιπολαιότητα του οδηγού ενός αυτοκινήτου. Τους αξίζει μια διάβαση αργή, όπως κάνει η αγρότισσα από τη Μιαμού πάνω στο γάιδαρο της, που χαμογελά και χαιρετά τους τουρίστες που σταματούν να την φωτογραφίσουν.