Για πίτσα στο Ζαρό, Μάρτιος 2009

Βράδυ Καθαρής Δευτέρας κι εγώ με την παρέα μου αφήνουμε το ξενοδοχείο με το στομάχι να γουργουρίζει και με μια πελώρια λαχτάρα για ομελέτα με πατάτες και χωριάτικα αυγά, αυτά που έχουν χρώμα σχεδόν πορτοκαλί κι όχι το ξεθωριασμένο κίτρινο των αυγών του σουπερμάρκετ.

Βρισκόμαστε στο ορεινό χωριό Ζαρός στους νότιους πρόποδες του Ψηλορείτη. Ένα χωριό που γαστριμαργικά σε προδιαθέτει για παϊδάκια, λουκάνικα, χοχλιούς, χοντροκομμένες πατάτες τηγανισμένες σε ελαιόλαδο και νόστιμες σαλάτες με κάθε λογής χόρτα από το βουνό.

Ξέραμε από πριν που θα απολαύσουμε την χωριάτικη ομελέτα που ονειρευόμαστε, αλλά φτάνοντας μπροστά στην πόρτα της ταβέρνας «Βεγγέρα» με λύπη την αντικρίσαμε κλειστή.

Το μεσημέρι της Καθαράς Δευτέρας εδώ γίνονταν ένα μικρό χάος: όλα τα τραπέζια γεμάτα με πεινασμένους Ηρακλειώτες εκδρομείς, που μετά το φαγητό μαζί με τα παιδιά τους επιδόθηκαν σε αλευροπόλεμο, γιαουρτώματα, τσουβαλοδρομίες και αυγοδρομίες, παιγνίδια που επινόησε η Βιβή, η επαναπατρισμένη (από την Αθήνα) ιδιοκτήτρια της ταβέρνας. Τα παιγνίδια αυτά επαναλαμβάνονται τα τελευταία χρόνια την Καθαρή Δευτέρα και τείνουν να γίνουν αποκριάτικο έθιμο για το Ζαρό.

Τσουβαλοδρομίες

Αυγοδρομίες, ποιός θα καταφέρει να διασχίσει μια μικρή απόσταση χωρίς να του πέσει το αυγό απο το κουτάλι στο στόμα

Γιαουρτοπόλεμος, σκοποβολή με γιαούρτι σε ανθρώπινους στόχους

Ηταν επόμενο μετά από τα παιγνίδια αυτά η ταβέρνα να είναι κλειστή. Πρώτα έπρεπε να καθαριστούν η Βιβή και η μαμά της, η κυρία Ειρήνη, από το αλεύρι στα μαλλιά, τη μουτζούρα στο πρόσωπο και το γιαούρτι στα ρούχα, να ξεκουραστούν και να ξεκινήσουν το επόμενο πρωί να καθαρίσουν το χάος που επικρατούσε μέσα και έξω από την ταβέρνα τους.

Με τα όνειρα για την ομελέτα να έχουν πεθάνει άδοξα, κάναμε μια βόλτα στο χωριό σε αναζήτηση εναλλακτικής λύσης. Απέναντι από την ταβέρνα της Βιβής είδαμε ανοικτή μια πιτσαρία. Όμως, ποιος είχε όρεξη για πίτσα στο Ζαρό; Ακούγονταν τελείως παλαβό, σα να λες «Σούσι στ’ Ανώγεια».

Προσπεράσαμε βιαστικά και συνεχίσαμε τη βόλτα, ψάχνοντας για κάτι πιο παραδοσιακό και ταιριαστό στο ορεινό αυτό Κρητικό χωριό. Η έρευνα δεν είχε θετικό αποτέλεσμα και οι επιλογές μας ήταν ή να πάρουμε το αυτοκίνητο και να αναζητήσουμε ταβέρνες σε γειτονικά χωριά ή να συμβιβαστούμε με την ιδέα της πίτσας και της μακαρονάδας. Στο κάτω – κάτω, η πιτσαρία είχε ανοίξει εκεί που βρίσκονταν παλιότερα η ταβέρνα της Βιβής και μπορεί να είχε παραμείνει η θετική ενέργεια της κουζίνας της.

Η σκέψη ότι μπορεί να οδηγούσαμε αρκετά χιλιόμετρα χωρίς σίγουρα αποτελέσματα μας έκανε να αποκλείσουμε την πρώτη επιλογή και να περάσουμε το κατώφλι της πιτσαρίας απογοητευμένοι. Καθίσαμε, διαβάσαμε τον κατάλογο και καταλήξαμε σε μια χωριάτικη vegetarian πίτσα με φρέσκια ντομάτα, ελιές, τυρί φέτα, ρίγανη και δεν θυμάμαι τι άλλο. Προσθέσαμε βέβαια ζαμπόν, γιατί αν τρώγαμε φαγητό χωρίς καθόλου κρέας στο Ζαρό, θα ήταν ιεροσυλία. Παραγγείλαμε επίσης μια μεγάλη πράσινη σαλάτα και κόκκινο χωριάτικο κρασί και περιμέναμε να δούμε τι θα βγει από τον ξυλόφουρνο.

Η πίτσα έφτασε και η όψη της δεν ήταν καθόλου κακή. Η πρώτη μπουκιά ήταν γευστικότατη, η δεύτερη διέλυσε τη θλίψη μας για τη χαμένη ομελέτα και η τρίτη μας έπεισε ότι τελικά δεν είμαστε καθόλου άτυχοι. Είχαμε μόλις ανακαλύψει μια πιτσαρία που οι γεύσεις της θα μπορούσαν άνετα να συγκριθούν με τις καλύτερες πιτσαρίες στο Ηράκλειο.

Η βραδιά έγινε ακόμα καλύτερη όταν μιλήσαμε λίγο με τον ιδιοκτήτη, τον Μάνο Παπαδογιαννάκη, που είναι ο εκδότης της τοπικής εφημερίδας του Ζαρού και μας έδωσε πολύ χρήσιμες πληροφορίες για το χωριό του.

Με περίσσια προθυμία απάντησε σε όλες μας τις ερωτήσεις για το Ζαρό, μας μίλησε για τη γειτονιά του δίπλα στην εκκλησία της Αγίας Κυριακής, την ωραιότερη γειτονιά στο Ζαρό με τα όμορφα παλιά σπίτια, και την προσπάθεια που κάνουν να κρατήσουν το ντόπιο αρχιτεκτονικό στυλ αποκλείοντας τα αταίριαστα ξενόφερτα στοιχεία.

Ομορφο αναπαλαιωμένο σπίτι στο Ζαρό

Μας ενημέρωσε επίσης για την καλή δουλειά που γίνεται από το Λαογραφικό Μουσείο, όπως τον 3ο διαγωνισμό Κρητικής Κουζίνας που θα γίνει 26-27 Απριλίου στο Ζαρό και φέτος θα υπάρχουν συμμετοχές και από άλλες μεσογειακές χώρες, καθώς και αφιέρωμα στα παραδοσιακά επαγγέλματα της Κρήτης.

Λίγη ώρα αργότερα αποχαιρετήσαμε το Μάνο αφού γραφήκαμε συνδρομητές στην εφημερίδα του και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο χαρούμενοι για τη μικρή μας ανακάλυψη. Κάνει καλό να θυμόμαστε πότε-πότε πώς οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα μειώνουν τις επιλογές μας και μας κρατούν δέσμιους, ενώ γύρω μας περιμένουν τόσες απρόσμενες εκπλήξεις.

Θα ξαναπάμε για πίτσα στο Ζαρό; Με μεγάλη μας χαρά!

© explorecrete.com Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή η αντιγραφή χωρίς άδεια