Αγιοφάραγγο στη Νότια Κρήτη

Ενα θαλασσινό ταξίδι στο Αγιοφάραγγο στη Νότια Κρήτη

Ενα θαλασσινό ταξίδι στο Αγιοφάραγγο, το φαράγγι των Αγίων στα δυτικά Αστερούσια Ορη την Πρωτομαγιά, μια ζεστή αλλά συννεφιασμένη μέρα. Το ταξίδι είχε κανονiστεί αρκετές μέρες πριν, μετά από πρόσκληση του φίλου μου Νίκου Τσαγκαράκη.

Στις 8:30 όλοι ήταν στην προβλήτα του μικρού λιμανιού στον Κόκκινο Πύργο περιμένοντας το σήμα του καπετάνιου για επιβίβαση. Ο καπετάνιος και το πλήρωμα τακτοποιούσαν τις τελευταίες λεπτομέρειες όταν κάποιος θυμήθηκε ότι δεν υπήρχε πάγος στο καϊκι αλλά ούτε κι οι απαραίτητες μπύρες.

Γρήγορα βρέθηκε ένας εθελοντής κι έφυγε αμέσως για να αγοράσει τα απαραίτητα. Επέστρεψε μετά από πέντε λεπτά με μια σακούλα πάγο και μια δωδεκάδα μπύρες και τα απαραίτητα αναψυκτικά. Ο καπετάνιος αποφάσισε ότι όλα ήταν έτοιμα και το σινιάλο της επιβίβασης και αναχώρησης δόθηκε. Λίγα λεπτά αργότερα βλέπαμε το λιμάνι πίσω μας όλο και μακρύτερα. Το ταξίδι στο Αγιοφάραγγο μόλις είχε ξεκινήσει.

Κόκκινος Πύργος

Ο Κόκκινος Πύργος είναι ένα μικρό χωριό 2 χιλιόμετρα δυτικά από το Τυμπάκι στην πεδιάδα της Μεσαράς στα νότια του Νομού Ηρακλείου. Το καϊκι μας ο “Καπετάν Μανόλης” είναι ένα τυπικό ξύλινο μεσογειακό σκαρί μήκους 45 ποδών με καπετάνιο τον Νίκο Τσαγκαράκη, ο οποίος είναι και ιδιοκτήτης του όμορφου ξενοδοχείου “Little Inn” στον Κόκκινο Πύργο.

Κύρια απασχόληση των κατοίκων του Κόκκινου Πύργου είναι η καλλιέργεια οπωροκηπευτικών σε θερμοκήπια. Παράγονται μεγάλες ποσότητες πρώιμης ντομάτας κι αγγουριού και μεγάλο μέρος της παραγωγής εξάγεται στην Δυτική Ευρώπη.

Ο Κόκκινοσ Πύργος δεν είναι τουριστική περιοχή αλλά υπάρχουν αρκετές ταβέρνες και μικρά ξενοδοχεία.

Η παραλία του Κόκκινου Πύργου είναι μια ωραία αμμουδιά που εκτείνεται σε μήκος πολλών χιλιομέτρων μέχρι το Καλαμάκι και τον Κομό. Είναι τόπος που γεννά τα αυγά της η Καρέττα-Καρέττα και προστατεύεται από την Οργάνωση για την Προστασία της Θαλάσσιας Χελώνας.

Επίσης στις εκβολές του Γεροπόταμου ξεκουράζονται αποδημητικά πουλιά κατά το μακρύ ταξίδι τους από και προς την Αφρική. Σε μικρή απόσταση από τον Κόκκινο Πύργο βρίσκονται τα τουριστικά χωριά Αγία Γαλήνη και Μάταλα, όπως επίσης το Μινωικό Παλάτι της Φαιστού, η Μινωική Επαυλη στην Αγία Τριάδα και το Εθνολογικό Μουσείο στους Βώρους.

Το Αγιοφάραγγο

Το Αγιοφάραγγο είναι ένα μικρό φαράγγι νότια από τα Μάταλα και δυτικά από τους Καλούς Λιμένες στο Νομό Ηρακλείου. Το όνομα του οφείλεται στο ότι χρησιμοποιήθηκε από πολλούς ερημίτες που ασκήτευσαν εδώ λόγω της απομόνωσης που προσφέρει από τις κατοικημένες περιοχές της Κρήτης. Σύμφωνα με το θρύλο, τριακόσιοι ερημίτες ζούσαν εδώ σε συνθήκες απόλυτης απομόνωσης του ενός από τον άλλο. Συναντιόταν μόνο μια φορά το χρόνο στο “γουμενόσπηλιο” κι εκεί αφού μετριόντουσαν έβλεπαν πόσοι είχαν πεθάνει τον προηγούμενο χρόνο.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι που μπορεί κανείς να πάει στο Αγιοφάραγγο. Με καϊκι μπορείτε να πάτε από τον Κόκκινο Πύργο, την Αγία Γαλήνη ή από τους Καλούς Λιμένες. Μπορείτε επίσης να πάτε με αυτοκίνητο από το παραδοσιακό χωριό του Σίβα κοντά στη Φαιστό. Συεχίζετε μετά τον Σίβα προς τη Μονή Οδηγητρίας. Ακριβώς έξω από το μοναστήρι συνεχίζετε ευθεία (όχι δεξιά) κι ακολουθείτε τις πινακίδες προς Καλούς Λιμένες. Λίγο μετά την Οδηγήτρια (περίπου 15 λεπτά) υπάρχει διασταύρωση δεξιά. Είτε αφήνετε το αυτοκίνητο εκεί και προχωράτε προς το φαράγγι που φαίνεται στο βάθος (νότια) είτε συνεχίζετε ακόμη λίγο προς τα κάτω. Ο χρόνος που χρειάζεται για να διασχίσετε το φαράγγι με τα πόδια είναι 90 λεπτά σε πολύ ομαλό μονοπάτι.

Το ταξίδι προς το Αγιοφάραγγο

Ας επιστρέψουμε στο ταξίδι μας. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και το ταξίδι απολαυστικό. Σύντομα μπορούσαμε να δούμε τα Μάταλα προς τα ανατολικά και τις νησίδες Παξιμάδια προς τα δυτικά.

Η ακτή σε όλο το μήκος της από τον Κόκκινο Πύργο μέχρι τον Κομό είναι μια τεράστια αμμουδιά αλλά ακριβώς πριν τα Μάταλα γίνεται βραχώδης. Παραλίες συναντάμε ξανά στα Μάταλα: την παραλία Κόκκινη Αμμο και το Βαθύ.

Η Κόκκινη Αμμος είναι παραλία γυμνιστών και φτάνει κανείς εκεί είτε με βάρκα είτε περπατώντας επί 30 λεπτά το μονοπάτι που ξεκινά μέσα από τα Μάταλα.

Η τελευταία (πιό νότια) παραλία μέσα στον Κόλπο της Μεσαράς είναι η παραλία στο Βαθύ. Λέγεται έτσι γιατί ο κόλπος Βαθύ προχωράει βαθιά μέσα στην ξηρά σαν φιόρδ και το άνοιγμα του προς τη θάλασσα είναι τόσο στενό που μοιάζει με λίμνη.

Ο δρόμος προς το Βαθύ ξεκινάει από τη Μονή Οδηγητρίας και είναι αρκετά χιλιόμετρα χωματόδρομου. Στην διαδρομή παρεμβάλονται 3 πόρτες βοσκών που ανοίγουμε και κλείνουμε ξανά προσεκτικά. Στο Βαθύ υπάρχουν μερικά σπίτια κι ένα υποτυπώδες καφενείο. Ο δρόμος δεν είναι κατάλληλος για τα περισσότερα επιβατικά αυτοκίνητα.

Περίπου 20 λεπτά μετά τα Μάταλα φτάνουμε το νοτιότερο άκρο της Κρήτης, το ακρωτήριο Λίθινο με τον κίτρινο ηλιακό φάρο. Η θέα κι η αίσθηση σ’ αυτό το ακρότατο σημείο είναι ιδιαίτερες και κοιτάμε με δέος την απότομη βραχώδη ακτή.

Το όνομα Λίθινο δεν θα μπορούσε να είναι πιο καλά διαλεγμένο μια και προσπερνώντας το φάρο και βγαίνοντας στο Λιβυκό Πέλαγος η ακτή μεταμορφώνεται σε τεράστιους κάθετους όγκους πέτρας που βουτάνε κάθετα στα σκούρα μπλέ νερά.

Υπάρχουν πολλές θαλασσινές σπηλιές άλλες μικρότερες κι άλλες μεγαλύτερες. Μάλιστα μια είναι τόσο μεγάλη που ολόκληρο το καϊκι χωράει μέσα. Οι βραχώδεις γκρεμοί υψώνονται πολλά μέτρα πάνω από τη θάλασσα με ψηλότερο σημείο το Ορος Κεφάλι (395 μέτρα).

Η θέα πάνω από το Κεφάλι είναι κάτι που δεν ξεχνάει κανείς εύκολα: το μάτι αγκαλιάζει το πέλαγος σε κύκλο 270 μοιρών από τον Λέντα μέχρι την Αγία Γαλήνη. Κοιτώντας προς τα κάτω στον σχεδόν κάθετο γκρεμό αισθάνεται την ενστικτώδη αναγκη να κρατηθεί από τα βράχια μια κι η θέα φέρνει ίλιγγο.

Το σημείο αυτό διάλεξε ο γερμανικός στρατός κατοχής για να κτίσει παρατηρητήριο. Σώζονται ακόμη τα οχυρωματικά έργα και υπήρξαν φορές που ζήλεψα με τη σκέψη της θέας που είχαν την ευκαιρία να απολαμβάνουν οι γερμανοί στρατιώτες νωρίς το πρωί κι αργά το ηλιοβασίλεμα.

Το σκάφος εξακολουθεί να προχωρά προς τα ανατολικά κι αφού αφήσουμε πίσω μας την μικρή παραλία στο Μάρτσαλο, επιτέλους φτάνουμε στο Αγιοφάραγγο.

Μερικοί από την παρέα δεν έχουν έρθει ποτέ άλλοτε εδώ και αμίλητοι θαυμάζουν τα κρυστάλλινα γαλάζια νερά και τα τεράστια βράχια που αγκαλιάζουν την παραλία.

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι έρχονται εδώ αναζητώντας τις συγκινήσεις που προσφέρει η αναρρίχηση στα βράχια κι έχουν ανοιχτεί αρκετές αναρριχητικές διαδρομές.

Το σκάφος πλησιάζει όσο γίνεται πιο κοντά στην παραλία και αγκυροβολεί. Χρησιμοποιώντας μια όχι τόσο σταθερή σκάλα κατεβαίνουμε στην παραλία και ψάχνουμε ένα σκιερό μέρος για να περάσουμε τη μέρα. Προχώράμε στην δυτική πλευρά κάτω από ένα θεόρατο βράχο που κρέμεται απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας. Ακούγονται κάποια μακάβρια αστεία αλλά στο τέλος κυριαρχεί η άποψη ότι ουτως ή άλλως “το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον”, οπότε καλά θα κάνουμε να ανησυχούμε για αυτό και να απολαύσουμε τη δροσερή σκιά.

Μόλις στήθηκε η ψησταριά άρχισαν οι προσπάθειες να ανάψουν τα μάλλον υγρά κάρβουνα. Τελικά η μόνη λύση ήταν να μαζευτούν ξερά ξύλα. Σύντομα τα κάρβουνα άναψαν και οι μπριζόλες μπήκαν στη φωτιά.

Ορισμένοι αποφασίζουν να βουτήξουν στη θάλασσα αλλά εγώ κι ένας φίλος αποφασίζουμε ότι από την ακόμα (1η Μαϊου) παγωμένη θάλασσα, προτιμότερη είναι μια βόλτα μέσα στο φαράγγι.
Προχωράμε μέχρι την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου μέσα στο Αγιοφάραγγο, πέντε λεπτά από την παραλία.

Υπάρχει κι ένα πηγάδι εδώ με νερό που δεν μοιάζει πόσιμο, αλλά σίγουρα είναι κατάλληλο για να ξεπλυθεί κανείς από το αλάτι της θάλασσας αν αποφασίσει να κατασκηνώσει στην παραλία.

Μέσα στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου είναι πολύ δροσερά, ενώ υπέροχος είναι ο τρόπος που φωτίζεται από το γλυκό φως που μπαίνει από τα μικρά παράθυρα στον τρούλο.

Μετά από λίγο γυρνάμε προς τα πίσω αλλά ένα δυσκολοδιάκριτο μονοπάτι αριστερά τραβάει την προσοχή μας και μας εξάπτει την περιέργεια. Ανηφορίζουμε το μονοπάτι και σύντομα αποζημιωνόμαστε από την καταπληκτική θέα προς την παραλία αλλά και προς το εσωτερικό του φαραγγιού.

Τελικά η περιέργεια καλό κάνει, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον στις φωτογραφικές ευκαιρίες που προσφέρει. Με τα μάτια γεμάτα εικόνες παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής και όπως πλησιάζουμε την παρέα, η μυρωδιά από τις έτοιμες μπριζόλες κάνει τα βήματα μας γρηγορότερα. Μμμ…ο σεφ παίρνει συγχαρητήρια κι εμείς απολαμβάνουμε κάθε μπουκιά μαζί με κρύα μπύρα. Μετά το φαγητό όλη η παρέα ξαπλώνει στην παραλία και παραδίνεται στον χαλαρωτικό φλοίσβο των κυμάτων.

Μετά από 1 ώρα σ’αυτή την “νιρβάνα” ο καπετάνιος δίνει το σήμα της αναχώρησης. Ακούγονται μερικές διαμαρτυρίες αλλά σύντομα βρισκόμαστε στο πόδι για να μαζέψουμε τα σκουπίδια και να επιβιβαστούμε στο καίκι. Ενενήντα λεπτά αργότερα μπαίνουμε στο λιμάνι του Κόκκινου Πύργου κι ευχαριστούμε τον Νίκο Τσαγκαράκη, τον καπετάνιο μας, για το καταπληκτκό ταξίδι. Περιττό είναι βέβαια να πω ότι την επόμενη στιγμή η σκέψη όλων ήταν στο πότε θα το επαναλάβουμε…

ΑΡΘΡΟ: Γιάννης Σαματάς

© explorecrete.com Με επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή η αντιγραφή χωρίς άδεια